Zuid-west Australia en Tasmaniad

zuid-west Australië (1)

Ik had in 1999 nooit gedacht dat wij 4 keer naar Australië (wel of niet in combinatie met Nieuw Zeeland zouden reizen. Deze keer eerst via Doha, Quatar, naar Perth en dan van 3 op 4 januari via Melbourne naar Hobart (derde keer). Hans past op Sterre en Anne, Andrea heeft ons naar de trein in Assen gebracht. In Amersfoort dom genoeg met de massa mee gerend om vervolgens in de trein te stappen die via Amsterdam centraal op Schiphol stopt om 11.59. Beetje aan de krappe kant. vertrekhal 3 is rustig en binnen 15 minuten hebben we een boarding kaart en is de bagage gelabeld, slechts 18.80 kilo! En dat voor met z’n tweeën. Tijd voor een beker koffie en dan gaan we vrij snel aan boord. Het is 5.45 uur vliegen naar Doha. We vliegen toch over Syrië en Bagdad. De voorspelde turbulentie viel weer mee. De maaltijd is prima en na wat dommelen en lezen kijk ik nog naar “ A walk in the woods” met Robert Redford en Nick Nolte die samen de Appala……trail lopen. Weldra landen we in Doha. Super modern, groot en schoon! Hier wel even een paar uren kapot maken, het is hier twee uren later dan bij ons en we gaan pas om 01.40 aan boord. Inmiddels bericht van Nienke, ze pikt ons morgen op in Perth. Zondag de 13e zijn we zo rond 19.00 in Perth.
Zeven uren later dan in Nederland. Veel tijd nodig voor de paspoortcontrole en nog meer tijd voor de bagage. We moesten er vaak voor heen en weer lopen en uiteindelijk ook nog opstellen in een rij van 6 tot 10 mensen, alle bagage op de grond en toen kwam de snuffelhond langs alle spullen. Bij mijn dagrugzak bleef hij duidelijk wat langer staan, zal wel iets van Sterre of Anne geroken hebben. Uiteindelijk gaan we naar buiten en beiden weten we niet hoe Nienke er uit ziet. Aernold herkent zijn nicht gelukkig direct.Aernold herkent haar wel direct. In de auto, ongeveer 15 km naar de buitenwijk waar ze woont. Niets van de omgeving gezien. Zien we morgenvroeg wel. We kletsen wat bij, eten pasta en sla met een kop koffie. Lekker fruitontbijt met lekkere aardbeien en dan toch naar de autoverhuurder. Snel gevonden. Bleek onze betaling niet binnen te zijn. We konden de auto wel meekrijgen en dan ging het bedrag nog een van onze rekening af. Als het dan morgen ok zou zijn zouden ze het bedrag terug storten. Doen we niet , we komen morgen wel terug. Dat is dan omdat we bij Nienke zijn want anders hadden we dat misschien wel gedaan. Nu hebben we een overnachtingsadres en anders hadden we een hotel moeten boeken. En maar volhouden dat het aan onze agent ligt! Nou de correspondentie die we thuis bij Nienke van Richard lazen loog er niet om, Apollo heeft zijn zaken beslist niet in orde en als je dat dan niet wilt toegeven schuif je het af op de Rabobank. Ben je als consument lekker mee. Zonder camper naar huis en onderweg geld gewisseld, bier gekocht, boodschappen voor de quiche gedaan. Thuis, met de door 7 hanen “ verkrachte” kip gaat het beter en ook Bazel, Nienke’s hond is nu thuis.
Op de 15e brengt Nienke ons terug naar de verhuurder van de 4x4Cheapa camper, ze hebben het goed voor de bril maar natuurlijk ligt het niet aan hun. Snel de borg geregeld en de rest wisten we al, controle en uitleg hadden we immers al gehad. Spullen overgepakt, afscheid van Nienke die spontaan aanbood om ons weer op te halen en ons op 3 januari af wil zetten op het vliegveld van Perth. Aernold hij vindt het wel bijzonder dat wij nu ergens zijn waar Leonie en Renee eerder dan ons geweest zijn. Trouwens nog een telfort telefoonkaartje gekocht, doet het niet in mijn oude telefoon maar wel in de huidige, maar nu schijnt heit er niet met ons mee te kunnen bellen.
De geleende TomTom van R en L brengt ons eenvoudig naar buiten Perth en weldra rijden wie over de nummer 2 in de richting van Pinjarra. Een oud postkantoor en een klein gerechtsgebouw herinneren aan vroeger, nog een aantal oude stenen gebouwen rondom een shopping center, boodschappen, wijn, bakery, terras met broodje en koffie. Australië is zeker nog steeds duur. 1.50 dollar is 1 euro! Tja het is toch wel wennen om hier te zijn. We rijden door het gebied van de serious great pie’ s, van save water, drink more beer, van elk dorp dat een memorial hall heeft, dat hoe dan ook denkt een stuk historie te kunnen en moeten hebben, hoe jong het continent ook is, memories hebben we allemaal maar historie en cultuur gaan in Europa toch vele jaren meer terug dan hier, ik weet niet wat het is, het is iets van “ kijk ons toch iets hebben” en eigenlijk hebben we niets. Veeteelt en wijnbouw, de laatste heeft hier inmiddels de overhand, het land van bier is het land wijn (wijn is inmiddels 1 van de belangrijkste export artikelen), farm fresh products, estates, een soort jeu de boule met grote ballen is een soort van curling maar dan op zijn Australisch, waarbij naast het spel het uiterlijk belangrijk is, het dragen van de juiste kleding. Heel veel doet nostalgisch, ouderwets en niet volwassen aan. Hoe dan ook we rijden na Brunswick Junction richting Collie en denken dat Wellington NP ons wel een visitors centrum brengt waar we een NP Pass kunnen kopen. Niet dus, de Wellington Dam doet ons denken aan Hardap Dam (Namibia) en daarmee is ook alles gezegd. Via Collie rijden we na wat zoeken naar Stockton Lake, Private camping area, warm maar goed te verblijven, jammer dat er een groep aan de overkant van het meer voor zeer veel lawaai zorgt tot diep in de nacht. Locals, uiteraard! Muziek,drank, veel stubbies en speedboten met waterski’s. De oude eigenaresse komt 7.50 dollar pp voor het overnachten ophalen, toilet met papier aanwezig. Gelukkig hebben we een afrikaanse douche! Super! Ondanks het lawaai slapen we prima en misschien is het wel omdat het lawaai stopt om 04.00 dat we wakker worden, toch nog een beetje last van het tijdverschil?
De volgende dag rijden we wat door het binnenland naar Donny Brook en via Capel, Busselton, Dunsborough naar Yallingup. Waarna het de volgende dag over de Caves Road naar Augusta gaat. Caves Road is aan de oceaan kant zeg maar de goudkust van west-australië, goede stranden voor gewoon surfen maar zeker ook voor kite surfen. Dure huizen, resorts en heel veel galerieën. Voorbij Augusta bezoeken we Cape Leeuwin (lighthouse: 1895, 60 mensen woonden en werkten hier, in een soort van voortdurende isolement om te zorgen voor de vuurtoren, sinds 1972 niet meer bemand. Nabij Pemberton kiezen we voor een NP (National Park) camping bij de Bog Brook Dam. Prima plek met heel veel ruimte, uitgerekend kiezen vier verschrikkelijk kakelende Duitse meiden er voor om direct naast ons te gaan staan.
Omdat we vroeg wakker werden van de meiden zijn we ook vroeg vertrokken. Het afval laten we achter in Pemberton, in de container bij het Info Centre. We rijden naar het Warren NP waar we even een kijkje nemen bij de Dave Evans Bicentennia Tree. Het is een van de drie nog voor publiek toegankelijke en te beklimmen “ fire lookout trees”. Gaaf en hoog! Het gaat in dit NP vooral over de Karribomen, de grootste Eucalyptussoort die meer dan 85 meter hoog kunnen worden. Het eerste plateau van deze boom zit op 25 meter en dan is het 50 meter verder om hoog om op het bovenste plateau te komen. Je komt er door op 130 stuks metalen pennen (hele dikke spijkers) te stappen. De pennen laten je steeds rond de boom naar boven klimmen. Indrukwekkend. Aan de buitenkant is er iets vandaag gaas dat een eventuele val misschien breekt. Voor de foto klim ik 15 meter omhoog. Een Aussie klimt helemaal naar boven! Knap hoor! Er waren in dit gebied 8 van deze bomen. In1952 begon men met vanuit vliegtuigjes brandhaarden in de gaten te houden. Maar de nog resterende drie fire lookout trees doen sinds een aantal jaren toch als zodanig weer dienst. Als je boven in staat en er is wind dan beweegt het platform zowel naar rechts als naar links 1,5 meter, dat is best veel!
In Northcliffe doen we in een supermarkt (hier beslist geen shopping malls met grote supermarkten meer) annex hardware store boodschappen. Het is tevens een benzine station en een bottle store. Buiten worden vette hotdogs verkocht, misschien is de opbrengst voor een goed doel. In de opmaat naar Christmas gebeurt hier van alles, de brievenbussen worden versierd, de auto’s worden uitgedost, dames achter de kassa dragen mutsen in de vorm van een rendier en mannen hebben kerstbelletjes aan hun hoed. Aussies op het platteland geven niet veel om hun uiterlijk. Northcliffe is een klein gehucht dat is gesticht in 1924. Over de Windy Harbour road rijden we naar Salmon Beach, het landschap doet denken aan het gebied ten zuiden van Kaapstad. Niet zo gek want toen we gisteren op Cape Leeuwin waren met de op drie na grootste vuurtoren van Australië deed dat erg denken aan Kaap de goede hoop. Bij Cape Leeuwin komt de Atlantische oceaan samen met de Indische oceaan. Salmon Beach ligt in het NP d’Entrecasteaux. Hier woonden vroeger de Noongar aboriginals. Men veronderstelt dat zij hier 47.000 jaar geleden al verbleven. De oudste vondsten die aan de Noongar herinneren dateren van 6000 jaar geleden. De aboriginals en alles wat met hun erfgoed verbonden is wordt sinds 1972 of 1976 (is me niet duidelijk), ( officieel beschermd. Salmon Beach is goed voor zeevissen (vissen is hier zo wie zo een nationale sport, als je een winkel met camping spullen binnenkomt dan moet je eerst door de afdeling die alles verkoopt opa het gebied van hengelen) en voor jongeren om te oefenen met een bodyboard, beetje heen en weer glijden op het water. Een strand met wit zand en geen schelp te vinden! Bewolkte dag vandaag, het kan zo maar eens gaan regenen denken we. Windy Harbour, spreekt voor zich! Een in de “duinen” verscholen dorp van houten huisjes, vooral een plek voor vakantie en nu uitgestorven, een eenzaam klein vissersbootje drijft in de luwte van de kliffen op het water. Niets om over naar huis te schrijven. We rijden (er is geen andere keus) dezelfde weg terug naar Northcliffe en bezoeken het Museum van de Pioneers. Veel van vroeger is bewaard gebleven, een heuse schoolklas herinnerd mij aan de houten schoolbankjes met echte kroontjes penhouder en inktbakje van begin jaren zestig. We doneren geld aan het museum. Je moet het toch waarderen dat men ergens begint met het vastleggen van de geschiedenis. Bij de pomp kopen we een take away “black long” koffie voor notabene 3 euro per persoon (4 jaar geleden vonden we Australië al duur, 3 euro voor een zwarte koffie in een plastic beker is waanzinnig duur). Gelukkig blijft het meer dan een uur warm en daarmee een uurtje entertainment!). Verderop even linksaf, 22 km over de Great Forrest Trees Drive in Shannon NP. Tja, 22 km van hetzelfde, dat weet je op voorhand maar toch! Gravelroad, one way uiteraard ( Wij regelen alles heel goed, wij zorgen heel erg goed voor u en uw veiligheid maar het blijft wel uw eigen verantwoordelijkheid) en alleen maar heel veel dikke en hoge Karri bomen, imponerend maar aan het eind genoeg van gezien. Daarna is het op de South Western Highway een tijd lang een bizar landschap, allemaal zwart geblakerde boomstammen die al weer fris groene bladeren hebben, bovenin steken de uiteinden wit/grijs tegen een blauwe lucht. Uiteindelijk bereiken we MT Frankland South NP en parkeren we de camper op een leuke plek (met zeker geen directe buren) nabij Fernhook Falls. Daar moet je je in deze tijd van het jaar niets bij voorstellen, dat beetje water dat hier naar beneden komt is niet meer dan 20 cm breed. Alles uiteraard keurig onderhouden aangelegd. Zowel voor de rolstoelers als andere bezoekers. Wederom toiletten, schoon met papier, kunnen we in Nederland nog iets van leren, respect! Nu eens om 17.00 geen menselijke geluiden maar een kettingzaag die de rust verstoort. Ook deze Aussie maakt optimaal gebruik van de vrijetijdsmogelijkheden die zijn land te bieden heeft! No worries!
Gisterenavond had Aernold dan eindelijk de kans om een BBQ te gebruiken. Geen houtskool maar briketten gekocht, duurt wat langer voordat er een mooi vuurtje is voor de steak. Tussendoor toch even wat regen en bezoek van een “rasta” Aussie man die het niet kan laten om een opmerking te maken over het feit dat wij VB bier drinken. Aussie mannen spoelen aan het einde van een werkdag aan als schipbreukelingen aan bij de toog van hun pub. Nergens anders ter wereld loopt er zoveel bier door de droge kelen als op dit continent. Een ieder heeft zo zijn eigen bierfilosofie en elke staat kent zijn eigen geproduceerd biermerk. VB is Victoria Bitter en komt de staat Victoria. Hier in het westen drinkt men liever het regionale Swan lager. Uit bierblikjes (cans) of kleine bierflesjes (stubbies) drinkt men het bier. De pub is daar waar het sociale leven plaats vindt. “Your shout mate” betekent een rondje geven. Als je een rondje geeft hoor je er al gauw bij. Vroeger was de pub vooral de plek waar alleen mannen kwamen, vrouwen zijn tegenwoordig net zo goed stamgasten. We hadden naast VB last van ander vocht, regen en wind, koud en dus voor 21.00 te bed.
Vroeg naar bed betekent ook vroeg op. Ontbijt,opruimen, dak inklappen en vastzetten, de enige poot (rechts bij de achterdeur) indraaien, alle luiken aan de buitenkant sluiten en dan kunnen we weer verder rijden. Over gravelwegen door eucalyptus bossen en landerijen met af en toe veel koeien bereiken we Walpole, een plaats zoals andere kleine plaatsen aan de kust. Onderweg naar Denmark is het niet verwonderlijk dat het zo heet want het landschap doet denken aan Denemarken, glooiend landschap met weliswaar een andere groene vegetatie maar toch zoals ik me land voorstel net aan het einde van het oogsten van het graan. Denmark heeft een groot visitors centre met veel aandacht voor arts and crafts. Peaceful Bay is leuk maar net als de andere baaien hier, we laten de andere baaien voor wat ze waard zijn. Albany is goed voor diesel, geld pinnen, Mac. Donalds (WiFi) goed voor grote bakken koffie en donuts. Lees dat Wim en Atie in Spanje 4,5 euro betalen voor 3 liter wijn. Dat is toch echt wel even wat anders dan 3 euro voor een long black! Porongurup NP laten we links liggen en in het Stirling NP dat we al van verre kunnen waarnemen rijden we wel naar binnen. Vanuit het vlakke land steken er diverse pieken van meer dan 1000 meter hoog naar de hemel. Het is een welkome afwisseling in het landschap wat toch aan de kust vooral gedomineerd werd door eucalyptus bossen. Na twee nachten in een NP geslapen te hebben en na een week zich niet geschoren te hebben is het voor Aernold tijd om een camping te zoeken met een douche! We eindigen vandaag op de Stirling Range Retreat, kost enige tijd om een geschikte plek te zoeken die wat uit de wind ligt. Niet druk hier, ook een beetje een niet onderhouden gebeuren maar wel met een warme douche.
Vanochtend hebben we de meer dan 1000 meter hoge pieken van de Stirling Range achter ons gelaten en rijden we verder landinwaarts door de Wheat Belt, de tarwegraanschuur van West-Australië. Vaag gele immens grote vlakten waarvan het graan al geoogst is worden nu af en toe bevolkt door kudden schapen. Als het om een kudde nog ongeschoren schapen gaat lijkt het alsof er allemaal grote bollen wol op het land liggen, ze zijn bijna van dezelfde kleur als de restjes stro en kaf wat nog op het land ligt. Ooit voor dat hier graan verbouwd werd was die allemaal bos, er is hier erg veel gekapt. Verderop een echte “Dutch Windmill”. We passeren een aantal kleine nederzettingen en zien op deze weg waarover het graan afgevoerd moet worden de nodige road-trains, hier tot een maximum van 36,5 meter! Klinkt niet veel maar is toch een truck met drie opleggers! Reken maar dat die doordenderen zonder te wijken! Nu zijn we in Hyden om de Wave Rock, een van de grote toeristische attracties van Australië te bewonderen.
Daarover in een volgend bericht meer, groet vanuit Australië.

Helaas geen foto's, we proberen dat een volgende keer, al blij dat we toch weer even internet hebben. Aernold en Greet