Leonora-Perth, West-Australia (4)

Leonora, vanuit de Outback terug naar de Indische Oceaan, ZWA (4)

Happy Newyear!

Dankzij Mcdonald’s, 24 uur per dag open, ook op nieuwjaarsdag met Adele, Hello, it’s me! Het is 11.00 uur en tijd voor koffie met een muffin met hazelnoten en voor Aernold een cappuccino met bananenbrood. Nog 20 kilometer en we zijn op de stadscamping in Perth! Ik had gisteren nog een verslag willen plaatsen maar helaas geen WiFi aan de kust boven Perth, daarom maken we gebruik van de eerste beste mogelijkheid en dat is uiteraard bij McDonald’s. Veel leesplezier.


Vandaag, 28 december, vanaf “woop woop” (remote place) Leonora gaan we een dikke dag rijden, we zien wel hoe ver we komen met 1 uur of 100 kilometer steeds afwisselend rijden. Eerst gaan we nog iets van 135 kilometer verder naar het noorden, Leinster. Als we daar ergens in het niets links gaan staat er zowaar een verkeersbord met een fiets erop! Wij denken dan direct aan Wim en Atie en we vroegen ons direct af hoeveel liter water je dan wel niet mee moet nemen als je weet dat er de eerste 150 kilometer niets te krijgen is. Ergens heb ik bij een trail gelezen dat je als je hier in de hitte gaat lopen je minimaal 3 liter water per dag moet drinken. Dat lijkt me op deze “stinker” (een extreem hete dag) niet genoeg. Het belooft boven de 40 graden te worden vandaag. Gisteren las ik dat Wim en Atie al heel lang geleden in Kalgoorlie waren bij 40 graden, grappig. Tot aan Sandstone (en dan hebben we al 285 km gereden) zien we in het uitgestrekte landschap van vlakte met af en toe een vaag heuveltje alleen maar borden met: Floodway, Mine-site, Grid, Roadtrains-turning. Af en toe een verdwaalde en dood gereden koe aan de kant van de weg. Twee keer rijden we over de landingsbaan, ook gewoon highway, van de RFDS (Royal Flying Doctors Service). De hele dag hebben we voor en achter, waar je ook kijkt als je rijdt van die fatamorgana’s. Uiteindelijk is daar Sandstone, Oasis of the Outback. Ook hier kun je zoals op vele plekken een “Heritage trail” doen. Je komt dan langs plekken die in begin jaren 1900 de moeite waard waren, nu vergaan tot niets of tot slechts aan bordje met daarop de geschiedenis van toen. Het postkantoor is er nog en een paal er direct naast is volgehangen met opgepimpte bergschoenen, een andere paal met hakschoentjes. Verderop is er nog het National Hotel uit 1907. Mooi gerestaureerd en aan de bar drinken we een lolly-water (frisdrankje). We krijgen een glazen bierpul gevuld met ijsblokjes erbij. Diverse soorten bier in flesjes staan in een open bak en tussen alle ijsblokjes die erop en ertussen liggen zie je alleen nog de verschillende dopjes. Wij verbazen ons er altijd over waarom wij dat niet hebben: de “TWIST TOP” bierdopjes. Wij moeten een flesje openen met een flesopener of we doen dat met een ander voorwerp, hier draai je het dopje er gewoon links- of rechtsom vanaf. Hoe simpel kan het zijn. Aan de bar zit hier slechts één bloke (jonge man) die net als wij bedient wordt door een sheila (jonge meid). Ze spelen hier regelmatig een spel dat wij niet kennen en de chinees ogende sheila kan het ons ook niet goed uitleggen. We zullen het thuis eens opzoeken: het heet Joker Draw en je kunt er flink veel geld mee verdienen als je de juiste speelkaart (in dit geval de joker) om laat draaien. Voorbij Sandstone dan ineens in het niets een “cameramoment”. Zo’n bruin bordje met een camera erop! Een uitkijkpunt waar je dan toch iets meer ziet dan een vlak landschap, het zijn wat rotsachtige blokken! Het is bloedheet buiten, snel een foto en verder naar Mt Magnet. Tanken, drinken kopen en verder, Yalgoo heeft niets te bieden en de camping in Mullewa heeft geen gasten, je moet je melden bij een benzinepomp in het dorp. Die is dicht. Een andere mogelijkheid is bellen: ons eigen Telstra nummer heeft geen bereik dus er zit niets anders opa dan doorrijden naar Geraldton. Daar vinden we aan de kust een camping die na kantoortijd ook gebeld moet worden, een onvriendelijke dame zegt aan de telefoon dat ze vol zijn en dat het een public hollyday is, met andere woorden “u stoort mij”! Verder naar het noorden vinden we snel een andere camping die gelukkig na sluitingstijd en op een public holiday nog wel de poort voor je laat zakken! Bijna 800 km verder drinken we een lekker koud biertje uit de goed functionerende koelkast. Het was een goede reisdag, op zo’n stinker dag is het goed toeven in een auto met airconditioning, ook al hebben we die nooit volop aanstaan. Zelfs nu dik na 18.00 uur is het in de schaduw nog bloedheet! De volgende dag is het bewolkt en wel 15 graden kouder. Onze camping buren vertellen dat het hier gisteren al 40 graden was en dan moet het in de Outback wel bijna 50 geweest zijn. Bij aankomst hier gisteren een leuke “slang” uitdrukking geleerd. “Do you pay jump and jack flash”? Sorry? That’s cash! Cash,cash, cash, from the Rolling Stones! Prachtig zo’n gezellige Aussie die dat dan ook nog even voor jou zingt.
Hier op de camping hebben ze een “Kangaroo Jumper” , bij ons heet dat een air trampoline. Net als bij ons zijn er kinderen op aan het springen van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat. We zitten hier direct aan zee, nog geen 15 meter strand en je ligt in de Indische oceaan. Na al die kilometers in de Outback begrijpen we beter waarom al die Oz mensen graag naar de zee gaan! Het zou er alleen niet altijd zo moeten waaien.
Naar het noorden doen we Northampton (ook in Oz) aan, we scoren hier een fraaie haan voor Mem Maaike. Daarna is het toch nog ver naar Kalbarri NP. Eerst weer de geoogste gele graanvelden (graanschuur Zuid-west Australië) en dan weer een kilometers vlak landschap tot we bij de zandsteen rotsen van de kilometers lange kloof van een rivier komen. Zowaar een canyon. Vanaf de Ross Graham lookout heb je er een mooi gezicht op, jammer dat er niet wat meer water door stroomt. Kalbarri zelf is een zeer toeristisch oord, druk, druk, druk. En een ieder die hier verblijft moet minimaal een NP pas per auto kopen (44 dollar) en een dagbezoeker betaalt per auto geloof ik 11 of 12 dollar. Er komt hier zeer veel geld binnen en dan kun je ook een duurzame boardwalk van kunststof materiaal met roestvrijstalen schroeven aanleggen tussen Red Bluff, Bushroom Rock, Eagle George en Natural Bridge. Zeer verzorgd en onderhoudsarm. De schuilhut met zicht op de oceaan heeft een prachtig dak ik de vorm van een schelp, net als de keurig onderhouden toiletvoorziening, voorzien van toiletpapier en handzeep, uiteraard rolstoelvriendelijk allemaal. Dat gaat ons niet lukken, onze mentaliteit moet eerst veranderen want bij ons zullen gekken en dwazen altijd direct hun namen schrijven op dit soort voorwerpen en materialen. Over de boardwalk lopen we langs “spectaculaire” zandstenen klippen formaties. De Cliffs of Mohair, Ierland, zijn indrukwekkender maar dit is Australië! De Rainbow Jungle, een regenwoudparkje? met volières waarin papegaaien en andere inheemse vogels fladderen laten we aan ons voorbij gaan, met kleinschalige dierenparkjes hebben wij hier niets. Het zijn vaak niet meer dan kinderboerderijtjes. Nu ik zit te tikken twijfel ik al enige tijd aan wat ik recht voor me zie: een husky, dat klopt en het andere beestje? Is dat een varkentje? Good-oh! All right, it is really a pig! Het doet wat vreemd aan maar we staan hier niet op een camping maar op de zogenaamde “ overflow”. De camping in Jurien is vol maar je mag tegenbetaling rond het cricket veld van dit dorp staan en gebruik maken van de sanitaire voorzieningen van de plaatselijke club. Principieel zou ik daar tegen moeten zijn maar hier is het toch wat anders dan op het voetbalveld staan van Zuidlaren, hier helpt men je aan een overnachtingsplek en organiseert men geen fiets driedaagse! Gelukkig is er schaduw en heeft Aernold een leuk gesprek met onze buurman over werken in de mijnbouw. Hij rijdt overigens in de nieuwste Toyota landcruiser, nieuw type. Lang zo mooi niet als de oude zegt Aernold hoewel hij vindt dat dit wel een hele mooie is. De linkervoordeur draait naar links en de rechterachterdeur naar rechts, aan de andere kant hetzelfde en daarmee heb je een hele brede instap. Vanochtend is de campingtafel ingeklapt, rode mok mist het oor en glaasje had een zeer scherp randje gekregen door de val. Bij het schoonmaken had ik dat laatste niet door en heb nu een flinke jaap tussen mijn rechter ringvinger en pink! Heb dus nu een rechterhand met duim, wijsvinger, middelvinger en een “dubbele vierde vinger”. Het begint te wennen en gelukkig moet je hier met links schakelen! Vanochtend in Geraldton een nieuwe rode beker van ongeveer hetzelfde formaat gekocht. In Dongara (de naam doet me bijna denken dat ik in Mali ben) waar we “the cheapest petrol in whole south-west Australia” kopen voor 1.15 Dollar! vinden we in de “Op-Shop” (second hand shop in Oz) “hooley dooley” precies hetzelfde glaasje dat past bij het overgebleven glaasje (het glaasje dat de wond veroorzaakt heeft was een beetje groter) voor een halve Dollar! It makes my day!
Inmiddels is het 31 december, de laatste dag van 2015. We rijden over de Indian Ocean Highway richting het Nambung NP. Wel apart dat je hier zo langs de kust hoge duinen hebt met daarachter een turquoise zee! In Nambung NP staan de “pinnacles”. Duizenden grillig gevormde, soms wel 5 meter hoge, kalkstenen sculpturen. Ze staan op een bijna vegetatieloze zandgrond. Heel bijzonder, bizar eigenlijk. Over de oorsprong van deze stenen lopen de meningen uiteen. Het is bijzonder om er tussen door te rijden en te lopen. Elke sculptuur heeft een andere vorm, je kunt er van alles in zien als je je fantasie de vrije loop laat. Tussen Cervantes en Lancelin zien we nog een paar enorme hoge duinen, als Sossusvlei, dat is dan oranje en hier zijn ze spierwit van kleur. Het waait hard, het fijne zand vliegt metershoog door de lucht. Vanachter de zonnebril is dat nog beter waar te nemen en zo zie je dat het landschap hier continue verandert, niet alleen hier bij de duinen maar ook bij de pinnacles, het landschap is geen dag hetzelfde. Verderop rijden we nog weer even naar het strand, onderweg alcoholcontrole, Aernold moet voor het eerst van zijn leven blazen! We belanden in een soort vrijstaat achtige omgeving, allemaal onderkomens van golfplaten en daar weer iets aan gebouwd van een ander materiaal, oude bussen en trucks waar blijkbaar ook mensen in verblijven, een chaotische boel, hier schijnt alles te kunnen. Op het strand zijn er een paar gasten aan het kitesurfen, rijden ze met motoren en quads. Het waait zo hard dat je het strand bijna niet kunt onderscheiden van anderhalve meter hoogte zand dat over het strand waait. Op de terugweg worden we nogmaals aangehouden: Aernold laat zijn blaasstaafje zien en de agent maakt zich er met een grapje af: “ik neem aan dat je niet even snel een liter whisky hebt gedronken?”! Om aan de harde wind te ontkomen rijden we het binnenland in en vinden net iets voor GinGin een camping: Willowbrook Farm. Een prima plek voor de laatste avond van 2015. Hier geen vuurwerk, wel gezelligheid met mutsjes en toeters! Happy Newyear! Aernold en Greet