Tasmania, WA 6

New Norfolk, Tasmanië. (WA 6)

Inmiddels hebben we Tasmanië verlaten. Het vliegtuig had problemen. Om veiligheidsredenen vertrokken we te laat om de aansluiting naar Doha in Melbourne te halen. Jetstar zei natuurlijk dat we ons beklag moesten doen bij Quatar maar Jetstar was te laat dus die moet zorgen voor overnachtingsmogelijkheid en doorboeken naar een andere vlucht. Hoop gedoe en vooral stress bij de dames, uiteindelijk een hotel aan de overkant van de vertrekhal en een mondelinge toezegging dat we op de vlucht voor morgenavond zelfde tijd geboekt zijn. Dat hebben we vanmorgen geprobeerd te checken zonder succes. Nadat we de dag kapot gemaakt hebben in Melbourne, nog een echte “stinker” van 31 graden, hebben we het kantoor van Quatar weer bezocht en er is ons gezegd dat men er net mee bezig was en we om 20.30 bij de balie moeten zijn. Nu maar hopen dat het goed komt, in het Jetstar personeel hadden we geen vertrouwen. Vanuit de hotelkamer 7 hoog hebben we overigens een prachtig uitzicht op de skyline van Melbourne waar vandaag de Australian Open is begonnen. We hopen nu maandag om 12.50 op Schiphol te zijn.

Het is mooi rijden in het noord-westen en westen van Tasmanië. Als we het voormalige mijngebied rondom Queenstown bereiken doen we wat boodschappen, vullen de esky (koelbox) met bier, wijn en ijs en rijden we naar het oosten. Het kost toch meer tijd dan we gedacht hebben en pas na 18.00 zijn we bij Peter en Linda. Zij waren afgelopen zomer met de kinderen bij ons. Peter heeft een fantastische groentetuin en Linda is een voortreffelijke kok. De meiden, Mathilda en Myffy, zijn er niet, ze zijn op een scouting meeting waar iets van 14.000 kids bijeen zijn, ergens onder Sydney. Linda heeft een nieuwe leuke baan in de keuken van MONA, Museum of Old and New Art in Hobart en moet al weer om 05.30 vertrekken. Peter gaat een paar uur later naar Sydney. We maken het daarom niet laat. Ze hebben een leuk huis, een voormalige hop drogerij, erg sfeervol. Vers fruit als toetje, nog nooit zulke lekkere bramen en frambozen geproefd. Ergens in het begin van de middag zijn we weer “thuis” en s’avonds gaan we uit eten met Justin, Angela, Matt en Heather. Voor het eerst zie ik Justin in een net overhemd en een lange broek. Hij loopt altijd in een korte broek en een wijd oud overhemd, meestal op double pluggers (teenslippers) en als hij al schoenen draagt dan altijd twee verschillende sokken. Angela gaat hier bij veel mensen dan ook door het leven als “ the wife from Puncky Bousters”.
Op zaterdag brengen Angela en ik de kids naar her vliegveld en dan blijkt dat men, ondanks een geboekte vlucht, niet mee wil nemen. Hij heeft nog geen ID, is 12 en Ireland is met 14 jaar niet gemachtigd om hem officieel te vergezellen. Na veel gedoe, mag Joe mee als er een bewijs getoond kan worden waarop zijn geboortedata staan. Goed dat Justin thuis gebleven is, hij vindt op tijd het geboortebewijs, foto per telefoon naar de telefoon van Angela en daar neemt men uiteindelijk genoegen mee, hij gaat als laatste met al zijn bagage door de gate. Angela bleef echt heel erg kalm maar als Joe echt uit het zicht is heeft ze voor 30 minuten last van jelly legs dus duurt het wel even voor we vertrekken. Thuis rommelen we wat om op zaterdag en zondag gaan we naar Cygnet. Er is daar een driedaags folkfestival, niets bijzonders en vooral ook veel kraampjes waar van alles te koop is. Mega veel oude hippies hier! Maandag gaan we een dag naar Hobart. Weinig activiteit in de haven, de grote boten die hier eind december altijd meedoen aan de Sydney Hobart race zijn al lang vertrokken. Even door Battery point, het oude Hobart waar vroeger de scheepslui woonden, is aangenaam. Allemaal leuke huizen met veel bloeiende bloemen. Een tijdje mensen kijken op de Elizabeth Street en dan met de MONA boot naar het museum. Het is bijzonder dat je met een catamaranboot (in zwart-wit geschilderd gevechtstenue kleuren) in een half uur vanuit de haven naar MONA kunt varen. Als we aankomen staat de trap naar boven helemaal volgepakt met mensen die allen terug willen. Van de oudheid tot heden, veel provocerende kunst, geopend vanaf 2011. Nu een overzichtstentoonstelling van Gilbert en George, groots maar ook te veel. Veel ander werk kennen we nog van 4 jaar geleden maar er is toch ook veel nieuw werk. Uiteraard is er nog steeds het kastje dat je mee kunt krijgen met allerlei informatie en dat ook nog eens goed werkt. De Fat Red Car, the Artifact (groot hoofd waar je naar binnen kunt kijken en je kinderhoofdjes en handen ziet die je ziet in een knipperend lichtblauw licht), de woorden die in regendruppels naar beneden vallen, de flatcbed Truck, Trailer and Cement Truck van Wim Delvoye hebben gezelschap gekregen van de Chapel van Delvoye. Prachtig werk van Kiefer en Katty Cavaliere. Heel veel, iets van 177 verschillende vagina’s, de wanden vol met kleine kleurrijke afbeeldingen waarin je een slang kunt waarnemen, een soort van doolhof waar je in het midden in kunt liggen en dat vooral leuk is omdat anderen die er al liggen jouw uitnodigen om toch vooral ook binnen te komen. Naast mooi ook echt bagger en we missen de mummie omdat we daar nog minstens 30 tot 45 minuten voor in de rij moeten staan, liever drinken we nog een bier in de trendy bar beneden. Nog steeds is het museum gratis voor bezoekers die op Tasmanië wonen, die komen hier beslist niet allemaal maar de wereld komt hier wel voorbij in dit bijzondere museum van David Walsh.
Dinsdag vertrekken we naar Bruny Island. Justin heeft de sleutel van een schuur van vrienden gekregen, we mogen van hun “schuur” gebruik maken. Overdag wat over het eiland gereden (Angela en Justin zijn niet van het vele bewegen) en op woensdag doen we een cruise. Onderweg naar de cruise even midden op de Neck naar een uitkijkpunt. De Neck is een lange strook waarover je rijdt als je van het noordereiland naar het zuidereiland wilt. Mooi uitzicht over de baaien links en rechts van ons, blauwe kleuren! Bij Bruny Island Cruises is het druk, druk en nog meer druk. Er gaan notabene 174 mensen op 4 van die snelle jetty’s. Gelukkig blijven de boten ver van elkaar. Duurt wel even voor dat een ieder aan boord zit, er zijn rode jassen tegen de kou maar dat is op de heenreis met de wind in de rug niet nodig. Hoge golven, wel 2 meter hoog, de boot klapt echt hard op de golven, de andere dag heeft Aernold echt een stijve rug, gelukkig is dat het enige waar hij last van heeft. Men had al gezegd dat als je rugklachten hebt je het beste helemaal achterop kunt gaan zitten, wij zitten op rij 4 van voren, wel met een gordel om en voor mij is dat ook wel nodig, door de klappen en weinig gewicht schiet ik omhoog als ik niet vast zit. Het is allemaal Bruny National Park. Prachtige hoge kliffen, misschien wel de hoogste van heel Australië. Af en toe vallen we even stil, bijvoorbeeld bij een grot of een groot gat in de kliffen, verderop is een zogenaamde Arched Island, een grote pilaar dat los staat van het eiland, de boot maakt extra veel gang om er tussen door te varen met direct daarna een bocht en dat moet je wel een kick bezorgen. Het is niet alleen wat je ziet maar ook hoe men vaart en bochten maakt dat de cruise aantrekkelijk moet maken. Verderop is er een zogenaamde blow hall, het zeewater wordt naar binnen gezogen en dan spuit het er met een enorme kracht weer uit, het spuit er uit, meters hoog. De kinderen die aan boord zijn vinden het prachtig. Dan varen we een tijd lang verder tot we op de scheidslijn komen van de Tasmaanse zee en de zuidelijke grote oceaan, het gaat er behoorlijk aan toe, af en toe even wat gas terug nemen. Vooraf zijn er voor wie dat wilde anti zeeziek tabletjes uitgedeeld. Dan bereiken we uiteindelijk na bijna 2 uren Tasman Head! We varen om de Friars heen, aan de kanten liggen overal zeeleeuwen, alleen maar mannetje. Het ruikt er zoals het er echt moet stinken naar hun poep, voor ons heel herkenbaar. Ongelooflijk veel zeeleeuwen in de zon en misschien nog wel meer in het water, soms komen e er zijn even helemaal uit en aan de kant is er af en toe een kleine aanvaring tussen de een en de ander. We maken nog een rondje naar het hoofd van Abel en varen dan in een keer terug naar Adventure Bay, uiteraard nog weer even tussen de Arched Island en vast wal door. Het was wel de moeite waard en maar goed dat we geboekt hebben want alle vier boten waren zo goed als vol. Bezoek aan chocolade fabriek en een kaas gebeuren en dan eten bij Bruny Hotel, drie nemen er vis en voor mij een lekkere pizza. De avond is weer voor de keet met broodje en kaas en dat is het dan, volgende ochtend pakken, opruimen en afsluiten en nog even weer terug om nog iets van een geurtje in de wc te gooien opdat de inhoud gemakkelijker vergaat. Je mag hier gewoon overal een gat in de grond maken, een hok (meestal zonder deur) erop,een wc pot op het gat en klaar is kees.
Vrijdag doen we niet veel. Wel veel aandacht voor de laatste gezamenlijke maaltijd. Justin en Aernold eten beiden een steak van ongeveer een kilo. Zaterdag gaan de mannen nog even een klus van een paar uren doen. Dan pakken we en vertrekken we naar Hobart. Verse zalm wordt er aangerukt om dat op te eten op het hoogste punt van Hobart: Mount Wellington. We hebben geluk, geen bewolking. Hobart, Derwent River, de schiereilanden, Burny Island en de Mona boot zijn goed te zien. Nog geen 20 minuten later komt er een dikke wolk aan en zien de mensen die net aangekomen zijn helemaal niets meer. Een bezoek aan de oudste bierbrouwerij van Australië, de Cascade brouwerij voor een biertje en dan is wel tijd voor het vliegveld. We hadden al geen goed gevoel bij de vluchten omdat we in Hobart niet de internationale vluchten konden boeken. Dan weet je dat je ook nog eens eerst de bagage moet halen en opnieuw moet inchecken. Als er dan ook nog problemen met het vliegtuig zijn en een latere vlucht naar Melbourne eerder vertrekt dan de onze dan weet je het eigenlijk wel. Gewoon te laat bij de gate. En daarmee basta.
Ik hoop dat als jullie dit lezen wij inmiddels toch in een vliegtuig onderweg naar huis zitten.
Dit was het dan voor deze reis, liefs Aernold en Greet.