Zuid-west Australia en Tasmania (3)

Esperence/Kalgoorlie-Boulder/Leonora, zuid-west Australië (3)

Gelukkig dat we in Esperence bij de Tourist info een roadmap van Cape le Grand NP kwamen vragen. Camping Lucky Bay is “under construction”, dus dicht (NO LUCK) en de NP camping heeft maar 12 plaatsen die allen vol zijn. Het heeft dus geen zin om daar nu naar toe te rijden. Als je morgen kans wilt maken daar te overnachten dan moet je om 07.00 al bij de poort staan en hopen dat er iemand vertrekt, kans van 0%. We besluiten een camping te zoeken in Esperence, keuze uit 6 waarvan nu al 3 vol geboekt zijn. De Seafront Caravan Park lijkt ons ok voor vanavond en voor Kerstavond. Geweldig kamperen tussen allemaal Aussies en een uurtje later hebben we leuke Zwitserse buren die hun camper hebben verscheept naar hier met de intentie om een jaar rond te toeren. Veel kerstversieringen bij menig kampeerder. Van slingers in en om de camper tot kunstkerstbomen met ballen en een toiletrol als piek, tot heel veel gekleurde lampjes, vlaggetjes met rendieren en kerstballen tot tafellakens met afbeeldingen van de kerstster. Het is echt een beleving om ’s avonds nog even een rondje over de camping te maken. ’s Middags lopen we kilometers langs de kust naar het centrum. Een jonge moderne stad, slechts weinig herinnert aan vroeger, een paar oude houten woningen zijn nu ingericht als winkeltjes voor toeristen en “wildbreien” heeft hier ook zijn of haar weg gevonden. De kerstboom is van lapjes stof of van op elkaar gestapelde geverfde pvc buizen. In de stad is het druk met boodschappen doende aussies, ze hebben alleen nog vandaag en morgen en verschillende shops doen suggesties voor een nog te kopen kerstkado voor een geliefde voor als je het nog niet gekocht hebt.
Niet kamperen betekent dat we de volgende dag day-vistor van Cape le Grand NP worden. Het is zwaar bewolkt en het waait enorm als we bij Frenchman Peak naar boven zouden kunnen lopen. Beter naar Lucky Bay om daar een stuk van de trail te lopen en een cache te zoeken. Dit NP moet een van de mooiste natuurgebieden van West Australië zijn. Ruige graniettoppen in een groen landschap. Fraaie baaien met sneeuwwitte silicaatzandstranden en oceaanwater dat donderblauw tot turquoise kleurt. Bij de Lucky Bay mag je met de 4x4 op het strand, bij Hellfire Bay is dat niet mogelijk, een tochtje van drie kwartier brengt ons naar een verlaten strand. Het zand is scherp en het doet haast zeer aan de ogen als je er naar kijkt zonder zonnebril op. Vanaf Cape le Grand zien we de Archipelago de la Recherche, de verschillende eilandjes zijn nu de zon zich laat zien beter waar te nemen. Het is nu niet het seizoen maar als dat zo is dan zul je hier zeker walvissen en dolfijnen kunnen zien. Buiten het park rijden we terug door een door brand verwoest gebied. Kilometers lange treurnis, eucalyptus bomen (productiebos) die allen een zwarte stam hebben van drie meter hoog, aan de andere kant van de weg alleen maar zwartgeblakerde bossages. Op de camping klinken ’s avonds kerstsongs, van So this is Christmas van Lennon tot het klassieke Yingelbells. Santa himself komt nog niet voorbij zoals je dat in Argentinië kunt ervaren. Hier geen run om de kado’s onder de boom te leggen voor de ochtend van de 25e maar wel al om 06.00 muziek en opgewonden kinderstemmen en glazen vol champagne! Gisteren hebben we ons getrakteerd op een “kaasplankje” uit de supermarkt, nu hebben we weer een gewoon ontbijt en denken aan de voorgaande kerstdagen, we komen er niet helemaal uit. Opruimen, inpakken, dak laten zakken, sleutel inleveren, tanken en vertrek in de richting van Kalgoorlie-Boulder. Het zelfde landschap als de omgeving van the Wave! Weer veel van hetzelfde, monotone kilometers die “a lot of nothing” bieden. Gelukkig is er af en toe een cache en dat doet ons stoppen in Salmon Gums. Een plek van drie keer niks maar wel met een Roadhouse, annex hotel waar je koffie kunt kopen. In dit geval alles dicht tot 31 december. Er is een klein winkeltje met de PO Boxen, niemand krijgt hier de post bezorgd, je hebt hier een box en haalt de post zelf. Als er een pakket is dan is dat af te halen in de winkel. Daar waar we de cache vinden is er een info punt met “stories from times gone by”. Foto’s van mensen die hier gewoond en gewerkt hebben in ongeveer een eeuw geleden, wat ze naast heet werk deden en wat er nu nog aan herinnert. Van verre horen we de trein komen: meer dan een kilometer trein komt voorbij, halverwege een extra locomotief anders komt men nooit aan het eind. Indrukwekkend. Je wilt de wagons wel tellen maar je raakt al snel de tel kwijt. De trein confronteert mij ook met het boek dat ik op dit moment lees: Als je het licht niet kunt zien. Geschreven door Anthony Doerr, een blind meisje te midden van het geweld van WO II.
Uiteindelijk komen we aan in Norseman, min of meer uitgestorven op eerste Kerstdag. De inwoners nemen allen deel aan een ontbijt/lunch op kerstochtend buiten het dorp, vertelt de aziatisch ogende jongeman ons. Tradities moet je voortzetten en dat doen ze zeker in dit continent. Vanaf Norseman kun je over highway 1 naar Adelaide. Wij gaan rechtdoor over de 94, 150 kilometer verder beginnen de goldfields van Kalgoorlie. De uit Ierland afkomstige Patrick Hannan, zeg ‘Paddy’, vond hier toen hij naar water zocht, een goudader! Dat was op 15 juni 1893. Een jaar eerder was er in Coolgardie al de goudkoorts uitgebroken. Wij kunnen ons maar moeilijk een voorstelling maken van het feit dat mensen ineens met heel velen op zoek gingen naar goud in een gebied waar heel veel edel metalen waren maar nauwelijks drinkwater. De run op goud redde west Australië van de toen dreigende economische ineenstorting. Duizenden mensen kwamen naar dit gebied, in een hele korte tijd schoten tenten- en baraksteden als paddestoelen uit de grond in dit half woestijnachtige gebied. In Kalgoorlie woonden zo rond 1900 meer dan 30.000 mensen die met kameelkaravanen alles wat ze nodig hadden uit het 600 kilometer verderop gelegen Perth. Voor het schaarse water moest men een vermogen betalen tot dat O’Conner een 553 km lange, met pek waterdicht gemaakte houten pijplijn, bouwde waardoor het water van een stuwmeer in de buurt van Perth aangevoerd kon worden. Na enkele jaren raakten de goudaders uitgeput, de ‘diggers’ trokken verder, dorpen en steden verdwenen. Er resten nu nog een aantal spookdorpen die je kunt bezoeken. Dat er nu weer veel goud gewonnen wordt is te danken aan de hedendaagse moderne technieken. Nog steeds komen er mensen van ver buiten Australië naar hier om elk jaar een paar maanden naar goed te zoeken, ze kopen een vergunning voor een bepaald stuk land en mogen daar zoeken en als ze iets vinden dan mogen ze het houden, sport of verslaving? Alles herinnert aan tijden van toen, gebouwen, musea, overal staan afbeeldingen van taferelen van vroeger afgebeeld in cortenstaal. Van de bakker tot spelende kinderen, van cooking up a kangaroo tot the red light lady: “Step inside, you handsome man, my sheets are clean and my price is keen…..”. In Boulder is er nog een kroeg met een oorspronkelijke mijnschacht. De schacht komt uit in de kroeg, men kwam even naar boven voor een bier en als zich de gelegenheid voordeed kwam er ook een vrouw voorbij. We hebben pech, musea zijn allemaal dicht, open is wel de dagbouwmijn KCGM Super Pit. Hier wordt gewerkt op Boxingday, er is zelfs een “blast” maar dat kun je pas een uur van te voren weten. Rondleidingen zijn er even niet maar vanaf het platform krijg je wel een indruk van de grootte van zo’n mijn. Onvoorstelbaar groot en het is dat er boven een graafmachine staat die doet denken aan een torenflat van drie hoog want anders zou je niet geloven dat er beneden in dit gat van 650 meter diep een vergelijkbare machine wagens vol staat te laden. Die wagens zijn zeker denk ik wel 10 meter hoog en kruipen vervolgens voor onze ogen als mieren naar boven. Voor twee nachten hebben we een prima camping, de tweede nacht hebben we vermakelijke buren, mix tussen inheems en Australisch: men spendeert er niet al te veel woorden aan, recht toe recht aan. Helemaal vanuit de outback met z’n allen op familiebezoek maar Melbourne! Het is nog maar dag 1 als alle kinderen uit drie auto’s stuiteren, geweldig! Twee Koreaanse (gaan voor permanent recidence) stellen hebben pech, 1 auto kapot, wachten tot woensdag, dan baal je enorm). We hebben voor drie dagen eten moeten inslaan want Boxingday was op een zaterdag en dat betekent dat maandag de 28e ineens een public holiday is dus………everything closed!
Nu zijn we in Leonora, het is hier bloedheet, zeker 35 graden en de voorspelling is dat het overmorgen 41 gaat worden. De outback is eentonig, de grondkleur is welliswaar mooi rood-oranje maar de begroeiing is vrijwel elke vierkante meter hetzelfde, de wegen zijn recht toe recht aan, als er al een bocht in zit dan schrik je ervan. De road-trains hebben afmetingen van 55 meter of meer, af en toe een verwijzing naar een stuk geschiedenis. In Broadarrow is er een pub, gaat net open als we aan komen rijden. In dit gebied waren er heel veel pubs zo rond 1900, daarvan zijn er nog velen over, ze dienen als symbool van de tijden dat men uit was op goud. Bij deze is het gebruikelijk dat je je naam ergens opschrijft of inkerft, het is vol met namen, data en spreuken. Naast pubs zijn er begraafplaatsen, een soort landmark waar elk graf zijn eigen verhaal heeft. De eerste cache die we in Kalgoorlie vonden was op een begraafplaats. Menzies, nee niet de zorgverzekeraar, maar een dorp met nog een townhall en een hotel dat te koop staat. Een oude dame achter de bar, verderop in de gang staat een koelvitrine, kies jouw drankje en drink het aan de bar of buiten. De hele bar hangt vol met herinneringen en uiteraard in het midden boven de bar een immens grote flatscreen met beeldmateriaal van vroeger! Je kunt er van blikjes gemaakte trucks of caravans kopen. Verderop bij een inmiddels gesloten benzinepomp hangen wel 500 of meer verschillende nummerborden van auto’s van overal en daaronder allemaal oude reclameschilden met auto’s, biermerken of andere alcoholische versnaperingen. Uiteindelijk komen we in Kookynie, a living Ghost Town! Overdrijven is hier in dit continent iets waar men zich de hele dag aan schuldig maakt. Eigenlijk is er bijna niets meer van over, van dat hier ooit 3500 mensen woonden en nu houden zich hier nog minder dan 20 mensen schuil, daarover lees je niets. De verhalen en afbeeldingen moeten jou een historisch beeld geven maar voor mij laat het zien wat het ooit is geweest en nu is vergaan. Op sommige plaatsen staan nog wat muurtjes en daarbij dan een foto van hoe het was in 1900, op andere plekken verroeste auto’s en machines. Het enige wat nog een beetje in tact is is het Grand Hotel aan het spoor! Als we aan de overkant van de ingang stoppen komt er een paard over de weg aanlopen. Gaat direct op de voordeur af en wil naar binnen, drukt zijn neus tegen het raampje en een oude dame komt naar buiten. Willy, zo noemt ze hem, wacht op haar man vertelt ze, haar man heeft Willy al 6 keer eten gegeven vandaag. Het paard is een voormalig renpaard en is hier 12 maanden geleden aan komen lopen en gaat niet meer weg. Zij en haar man hebben dit hotel 15 jaar geleden gekocht en hebben het nu te koop staan, gelukkig is er een gegadigde, een serieuze koper! Wij vragen ons af wie hier nu echt in geïnteresseerd is, wij in ieder geval niet! Kookynie kan niet tippen aan Kolmanskop (Namibië), jammer, had er meer van verwacht. Het is warm,dik boven de 30 graden en we besluiten om niet bij de Niagara Dam te overnachten. We rijden door naar Leonora. Vullen de tank met diesel, de prijs van een liter diesel is hier iets meer dan 20 dollarcent duurder dan aan de zuidkust. De benzinepomp is ook het enige dat hier open is en verkoopt ook een aantal levensmiddelen. Ook hier weer aandacht voor de geschiedenis van de mijnbouw. De camping is open,niemand op de receptie, public holiday. Een aantal vaste bewoners en naast ons nog een stel met caravan, een man met een tentje en een man met twee jongens die zijn boys vooral toeblaft! De jongens doen, hoe kan het ook anders hetzelfde. De enige die niet blaft is de hond! Veel goeds vanuit de Outback! Aernold en Greet